Il pleut

Helaas een beetje onrustig geslapen omdat we geteisterd werden door een muggenfamilie. Maar gelukkig werd alles goed gemaakt door een ontbijtje zoals ik er nog nooit een gezien had. Van pains au chocolat, croissantjes en notenbrood tot aan 'ambachtelijk' (dat is Belgisch voor 'komt uit de tuin') fruit toe, hier konden we wel een goede bodem leggen! Er was regen voorspeld vanuit Parijs, maar we gingen vol goede moed op pad in de volle zon. Om de hoek verscheen de eerste berg al aan de horizon. Toen we puffend, hijgend en zwetend boven kwamen trokken we de conclusie dat we toch een bammetje te veel op hadden. Ach, geef het een uurtje en er is wel weer ruimte voor wat nieuws.
Dat nieuws was echter geen eten, maar een verandering van de route. Na de eerste 20 km, met nog 80 op de navigatie (die een snellere route kiest dan de pelgrims), bedacht de moeder dat het een goed idee was om een stempel in Tournai (Doornik) te halen. Dit was 18 km heen, loodrecht op de route die door de navigatie uitgestippeld was. Na wat tegengestribbeld te hebben was ik het toch met haar eens dat dit voor 'the greater good' was, dus wij zo goed als rechtsomkeert richting Tournai.
Onze eerste ervaring met tegenwind. En hoe. Bijna plat achter het stuur en nog gingen we maar 15 km/uur. We waren al kapot toen we bij de kerk aankwamen, en toen moesten we nog 90 km. Gelukkig mochten we als goede pelgrims onze fietsen in de kerk zetten, waarna we door een man als echte VIPs naar een kamer geleid werden voor onze eerste Belgische stempel.
Tijdens een koffietje op het plein daarna begon de echte ellende pas. Drup drup. De moeder toverde meteen haar felroze regenjas tevoorschijn en dwong mij hetzelfde te doen. Maar ik, enigszins eigenwijs maar natuurlijk vooral optimistisch, dacht dat het slechts om een kleine miezer ging. Een uur en heel veel druppels later ben ik daar met hangende pootjes op teruggekomen. Toch maar mijn regenjas aangetrokken dus, met als kers op de taart: de regenschoenen (zie foto). Jullie kunnen je voorstellen dat het enigszins vermakelijk was om deze 2 kalimero's door de weilanden te zien struinen. Maar eerlijk is eerlijk, zo was die regenbui een eitje!
Naarmate de dag vorderde werd het landschap heuvelachtiger. Heel veel heuvelachtiger. Daarbij kwamen de rotondes met afslagen die direct verbonden waren met een snelweg, het gebrek aan fietspaden op wegen waar auto's met 90 km/uur langs ons raceten en het feit dat de moeder na 16 uur haar roze jack had uitgetrokken waardoor ze minder goed herkenbaar was. Lichtelijk uitgedrukt een bewogen rit. Met ontploffende bovenbenen zijn we uiteindelijk toch aangekomen in Vendhuile. Daar werden we weer warm onthaald en hebben we met een mede-pelgrim verhalen uit kunnen wisselen! Het idee was om vanavond meer te slapen, maar ondertussen is het alweer bijna half 12. Snel het licht uit en de benen laten herstellen dus! Bonne nuit!