O Cebreiro

Onze laatste persweeën. Vandaag alweer een berg op het program: 'O Cebreiro' 1300 meter hoog. De laatste knoepert in totaal etappe van 67 km.
Om la Tête tegemoet te komen uitgeslapen tot 8 uur! Het stond ook in ons routeboek: 'Zorg dat je goed uitgerust aan de klim begint!'.
Stap 1 was dus goed gelukt. We hadden negen uur geslapen. Het was wel erg koud bij het opstaan: 8°C! Dat hadden we lang niet meegemaakt. Dus warm aangekleed voor het buitenontbijt. Vertrek 10.15. Jean zou deze dag weer wat plaatsjes gaan verkennen.
La Tête en vooral de moeder waren door ervaringsdeskundigen flink gewaarschuwd voor de zware jongen die ons te wachten stond. Spannend. Een afspraak werd vooraf gemaakt: om de 10 km stoppen. Jean had de camping zo uitgezocht dat we met een 12% helling konden vertrekken. Als opwarmertje! De moeder nog slaperig zat in een te hoge versnelling (daar heeft ze vaker last van) en moest dus afstappen. Daar ging het zelfvertrouwen! Na wat bemoedigende woorden van la Tête weer moed verzameld.
La Tête stelde voor in een dorpje 4,5 km verderop te pauzeren om de overige routeaanwijzingen te lezen. Dat was nog ver voor de zware 10 % klim. La Tête ging veel fitter dan de dag ervoor de berg op. Met een  uur langer slapen in een veel beter bioritme!
De moeder kwam goed mee, maar toch wel al een beetje pijn in onderrug. Ook dat nog! En wanneer kwam nou dat dorpje? Waren we soms verkeerd gereden? Na 8 km vroeg de moeder om een stop, maar la Tête zei dat het nog maar één dorpje verder was. De moeder stemde in. Maar, auw auw,  die rugspier vroeg erom even flink gerekt te worden. Na 12 km al midden op de 10% klim gilde de moeder het uit: 'STOP!'. Tête keek om maar gaf aan dat het nog niet veilig genieg was om af te stappen. De moeder gilde nog harder: 'STOP!' Uiteindelijk na 13,5 km een  pauze. De moeder was oververhit van 4 lagen kleding die ze vóór de 10% klim had willen uitdunnen. Weer wat bijgekomen achter een vangrail, na een banaan en chocomelk, laagje kleding minder, en de rug uitgerekt werd  de klim naar de top afgerond. Met nog een paar korte stops tussendoor om even uit te puffen. En...nergens gekluund! Afwisselend heel koud en heel warm gehad. In de zon flink klimmend snik heet, in de schaduw en met veel wind ijskoud. We konden al fietsend zelfs onze ademwolkjes zien! Bovenop de berg 10°C. Maar wat een feest, de laatste heel zware klim zat erop! In een cafe warme koffie. Veel pelegrino's daar. Ook 3 Portugeze Bicigrino's die we sinds de Albergue in Rabanal steeds onderweg tegen komen. Leuk! We zwaaien en groeten steeds, geen idee wat ze zeggen.
En nu komt het. Zitten we in het café op de berg aan onze koffie, gelukzalig over de gelukte prestatie, krijgen we nog voor Compostela, een Verschijning! Midden in het licht van de deuropening, zonnestralen om zijn hoofd, en krap 1 minuut na onze eerste slok koffie, verschijnt aan ons San Jean!!!
Het kan toch niet waar zijn! Dat was wel een ontroerend momentje.
Na koffie met extra gebak voor Jean en fotoshoot weer verder op de fiets.
Vervolgens weer heerlijk afgedaald, met alle laagjes kleding aan en een regenjack tegen de wind.
La Tête in volle vaart, de moeder iets voorzichtiger. Met het roze helmpje uit het zicht, nam de moeder te vroeg een afslag. Wat een pech, moest de moeder weer 9% extra omhoog klimmen.  De rest ging voorspoedig.
San Jean was al nedergedaald en had kwartier gemaakt. We worden verwend!  En op de camping tafel lag pakje 5 van de Ronde Tafel (buurtvriendinnen van de moeder)  De vriendinnen hebben 6 pakjes meegegeven. Elke week mogen we er één openmaken. Als aanmoediging. Het doet de moeder denken aan haar kraamtijd, na de bevalling. Toen had ze ook zo'n cadeaupakketje, van oma Vic. Het fijne van deze cadeautjes is dat we ze al tijdens de persweeën mogen openen! Nog voor de complete bevalling! Wat een lieve vriendinnen!
Nog 126 km te gaan. Die verdelen we over 3 luie etappes. De uiteindelijke bevalling (of wedergeboorte misschien?) is uitgerekend op zaterdag 12 augustus in Santiago!