De check
Blijf op de hoogte en volg Nienke
19 Juli 2017 | Frankrijk, Varzay
Vannacht was er onweer voorspeld, dus de extra haringen waren in de tent geslagen. 's Nachts kon je de wind langs de tent horen suizen en de donder op afstand horen, maar gelukkig is het droog gebleven en hebben we er verder niet veel last van gehad.
's Ochtends was dat wel een mooi excuus om iets later op te staan, het was toch een ietwat onrustige nacht geweest hè.. Uiteindelijk rond 9 uur na een kort bezoekje aan de boulangerie vertrokken.
De eerste 40 km gingen als een trein! Het was ongeveer 10 graden koeler dan de dagen ervoor, de zon kwam niet door de dreigende donkere wolken en het was zo goed als droog. We waren rond 12 uur in Saint-Jean-d'Angély. Daar neergestreken op een terrasje belde de vader dat hij ook net gearriveerd was. Konden we samen lunchen in de inmiddels wat doorgebroken zon!
Daarna hebben we een ommetje gemaakt door de stad en een bezoekje aan de oude abdij gebracht. Als brutale pelgrims stapten we binnen in het gebouw, op zoek naar iemand die ons van een stempel kon voorzien. Uiteindelijk een trap op en 3 gangen door, trof de moeder 3 vrouwen die aan 't lunchen waren. Natuurlijk wilden zij ons even helpen en werden we weer meegenomen naar een ander kamertje waar het grote stempelapparaat stond. Check!
Over check gesproken. Ik wilde jullie graag meenemen in het veelvoorkomend scenario van de stoppende achterkant van het peloton. Zoals al eerder beschreven heeft de moeder gisteren voor het eerst haar noodfluit gebruikt. Er zijn echter ook andere signalen geweest voor een nodige pauze. Nu is dat op zich niet zo erg. Na een stukje gefietst te hebben, ben ik ook best toe aan een slokje water of een 'little something' (zoals de moeder vandaag Winnie de Pooh citeerde). Alleen. De pauze die de moeder het liefste inlast is de checkpauze. Dat wil zeggen: we hebben net een half uur gepauzeerd, je bent opgestaan (kreun), hebt een laatste zucht geslaakt omdat je weet wat voor een berg je te wachten staat (pffff), stapt op je fiets (aargh), begint aan de eerst meters (manmanman), voelt de verzuring en stijfheid die zich het afgelopen half uur heeft opgebouwd en DAN. Nét op het moment dat je denkt 'jaaa benen bijna warm -auw auw auw-, we kunnen er weer tegenaan', klinkt het geluid van de achterban 'oh, nien, nog even wachten'. De check. Mobiel, paspoort, sleutel, portemonnee, alles nog present? De check vindt mi-ni-maal 5 keer per dag plaats. En het allerergste? Mijn check-obsessie (want heus, dat had ik dus al niet van een vreemde) is sinds gisteren teruggekomen. Dus nu komt het voor dat de moeder, schuldbewust en met hangende pootjes, snel door haar fietstassen heengaat tijdens het checkmoment, om er daarna achter te komen dat ikzelf ook gewoon weer alles aan het controleren ben. Laten we zeggen dat we er minimaal een half uur per dag aan kwijt zijn. Aard van het beestje. Of beestjes.
Dat terzijde, hoe soepel de eerste 40 km gingen, zo zwaar waren de tweede 40 km van vandaag. Na onze middagpauze en 4 checkmomenten hebben we besloten Paul (onze navigatie, genoemd naar de trouwe fietsenmaker die ons door dik en dun gesteund heeft) even uit te zetten. Sorry Paul. In plaats van de door Paul aangegeven route, gingen we namelijk de stenen bordjes richting Santiago de Compostela volgen. Leuk! Een stukje echte pelgrimsroute. Voordat we het wisten waren we in een stukje niemandsland-jungle beland en hebben we een uur gedaan over 5 km. Maar wel genoten, vooral de moeder. Toen nog wel. Met nog 27 km op de teller en weer een stuk asfalt in zicht hebben we Paul weer aangeknald. Toen bleek dat er nog behoorlijk wat venijnige heuvels voor de boeg lagen. Het was afzien. Na een kleine zenuwzinking van de moeder met nog 5 km te gaan (jammer dat we dat niet op camera hebben), hebben we uiteindelijk toch de bed & breakfast in Varzay gehaald. Hier weer een heerlijk warm onthaal door een Nederlands stel waarvan de man al 2 keer de tocht naar Santiago vanuit Nederland gemaakt heeft. Één keer lopend en één keer met de fiets. Met de fiets deed hij het in 20 dagen, verschil moet er wezen..
's Ochtends was dat wel een mooi excuus om iets later op te staan, het was toch een ietwat onrustige nacht geweest hè.. Uiteindelijk rond 9 uur na een kort bezoekje aan de boulangerie vertrokken.
De eerste 40 km gingen als een trein! Het was ongeveer 10 graden koeler dan de dagen ervoor, de zon kwam niet door de dreigende donkere wolken en het was zo goed als droog. We waren rond 12 uur in Saint-Jean-d'Angély. Daar neergestreken op een terrasje belde de vader dat hij ook net gearriveerd was. Konden we samen lunchen in de inmiddels wat doorgebroken zon!
Daarna hebben we een ommetje gemaakt door de stad en een bezoekje aan de oude abdij gebracht. Als brutale pelgrims stapten we binnen in het gebouw, op zoek naar iemand die ons van een stempel kon voorzien. Uiteindelijk een trap op en 3 gangen door, trof de moeder 3 vrouwen die aan 't lunchen waren. Natuurlijk wilden zij ons even helpen en werden we weer meegenomen naar een ander kamertje waar het grote stempelapparaat stond. Check!
Over check gesproken. Ik wilde jullie graag meenemen in het veelvoorkomend scenario van de stoppende achterkant van het peloton. Zoals al eerder beschreven heeft de moeder gisteren voor het eerst haar noodfluit gebruikt. Er zijn echter ook andere signalen geweest voor een nodige pauze. Nu is dat op zich niet zo erg. Na een stukje gefietst te hebben, ben ik ook best toe aan een slokje water of een 'little something' (zoals de moeder vandaag Winnie de Pooh citeerde). Alleen. De pauze die de moeder het liefste inlast is de checkpauze. Dat wil zeggen: we hebben net een half uur gepauzeerd, je bent opgestaan (kreun), hebt een laatste zucht geslaakt omdat je weet wat voor een berg je te wachten staat (pffff), stapt op je fiets (aargh), begint aan de eerst meters (manmanman), voelt de verzuring en stijfheid die zich het afgelopen half uur heeft opgebouwd en DAN. Nét op het moment dat je denkt 'jaaa benen bijna warm -auw auw auw-, we kunnen er weer tegenaan', klinkt het geluid van de achterban 'oh, nien, nog even wachten'. De check. Mobiel, paspoort, sleutel, portemonnee, alles nog present? De check vindt mi-ni-maal 5 keer per dag plaats. En het allerergste? Mijn check-obsessie (want heus, dat had ik dus al niet van een vreemde) is sinds gisteren teruggekomen. Dus nu komt het voor dat de moeder, schuldbewust en met hangende pootjes, snel door haar fietstassen heengaat tijdens het checkmoment, om er daarna achter te komen dat ikzelf ook gewoon weer alles aan het controleren ben. Laten we zeggen dat we er minimaal een half uur per dag aan kwijt zijn. Aard van het beestje. Of beestjes.
Dat terzijde, hoe soepel de eerste 40 km gingen, zo zwaar waren de tweede 40 km van vandaag. Na onze middagpauze en 4 checkmomenten hebben we besloten Paul (onze navigatie, genoemd naar de trouwe fietsenmaker die ons door dik en dun gesteund heeft) even uit te zetten. Sorry Paul. In plaats van de door Paul aangegeven route, gingen we namelijk de stenen bordjes richting Santiago de Compostela volgen. Leuk! Een stukje echte pelgrimsroute. Voordat we het wisten waren we in een stukje niemandsland-jungle beland en hebben we een uur gedaan over 5 km. Maar wel genoten, vooral de moeder. Toen nog wel. Met nog 27 km op de teller en weer een stuk asfalt in zicht hebben we Paul weer aangeknald. Toen bleek dat er nog behoorlijk wat venijnige heuvels voor de boeg lagen. Het was afzien. Na een kleine zenuwzinking van de moeder met nog 5 km te gaan (jammer dat we dat niet op camera hebben), hebben we uiteindelijk toch de bed & breakfast in Varzay gehaald. Hier weer een heerlijk warm onthaal door een Nederlands stel waarvan de man al 2 keer de tocht naar Santiago vanuit Nederland gemaakt heeft. Één keer lopend en één keer met de fiets. Met de fiets deed hij het in 20 dagen, verschil moet er wezen..
-
20 Juli 2017 - 09:14
Marina Meens :
Drie keer chapeau voor de moeder en de dochter (natuurlijk ook een beetje voor de vader)!!! Wat een belevenis zo. Top! -
20 Juli 2017 - 11:16
Greet:
Check-check-re-check......ge-wèldig! Het houdt je scherp niet waar???
Mooi dat jullie een " origineel" stukje van de pelgrimsroute hebben gefietst! En natuurlijk weer: très très bien filles ....alors: con-con-continué !!! -
20 Juli 2017 - 14:21
Gera:
Wat een prestaties dames. En wat een belevenissen. Leer jullie ook kennen. Had niet gedacht dat jullie zo ontzettend vaak checken. Ook in Delft is het nu koeler. Hoop dat de weergoden jullie gunstig gezind zijn. Trap ze dames. Echt geweldig. -
20 Juli 2017 - 14:21
TRUUS:
Wat beleven jullie veel. Theo en ik kijken naar het wielrennen,nu in de Alpen.
-
20 Juli 2017 - 14:57
Patricia:
Kijk met jullie op mijn netvlies de tour de France (kijk ik voor het eerst van mijn leven) en hoor dat je de verzuring in je benen moet affietsten.
En binnen 20 dagen...dan ben je echt niet goed! -
20 Juli 2017 - 15:19
Hansje:
Ha marij en Nienk wat doen jullie t goed! Ik volg jullie tour en tour de France....veel vergelijkingen te trekken. Hoop dat jullie niet te hard afdalen...doodeng. zag ook route Santiago op tv in Auvergne...
Veel plezier
Liefs
Hansje -
20 Juli 2017 - 19:09
Christi:
Hoi Marijke en Nienke, we volgen jullie via de onwijs leuke verslagjes
Nog veel fietsplezier gewenst dappere dodo's -
24 Juli 2017 - 16:45
Sandra:
Check this out...
Hahahaha dat checken is een echte familiekwaal...
Jullie doen het maar dapper!
Zet m op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
