Tête de la course

Tête de la course, wie kent 'm niet hè Dirkje? Ik heb m in de afgelopen week in ieder geval behoorlijk goed leren kennen.
Au tête de la course waait de wind door je helmpje heen, terwijl je door afwisselende landschappen rijdt. Van smalle bosweggetjes; wegen tussen de graanvelden en weilanden tot aan hoofdwegen met auto's die langs je heen razen. Soms ploeterend op een helling, soms met snelheden tot 40km/u gierend naar beneden (da's best hard op onze wiebelfietsjes). In dat laatste geval hoor je de wind langs de fietstassen razen en voel ik me als een koning, zwevend door het Franse land.
Au tête de la course weet je waar je aan toe bent. Je ziet op de navigatie het aantal kilometers voor je, waar de persoon achter je geen weet van heeft. Je kan dus ook bepalen wanneer je het een logisch moment vindt om te pauzeren. Daarnaast zie je de snelheid, en denk je 'hoppa, hier even opschalen' of juist 'kanonnen, ik ga harder dan de toegestane snelheid voor auto's: even op de rem'.
Au tête de la course kun je ook even spieken naar de bergen die komen gaan. Soms een fijn vooruitzicht, maar meestal leidt het tot een grote zucht en wat tegenzin.
Au tête de la course wordt er soms ook een lichte snauw gegeven op commentaar als 'voortaan bij dit soort oversteken wat langer wachten hoor' of 'van die tegenwind hebben we wel echt last hè'.
Au tête de la course wordt namelijk vaak weggedroomd, en door dergelijke opmerkingen wordt de droom soms verstoord. Langs de bosweggetjes vraag ik me af wie er allemaal tussen die bomen zijn. Of er een hert de weg op zou komen rennen, als er bordjes zijn die daarvoor waarschuwen. Verder wordt er gedroomd over liggen aan het strand, het zorgeloze fietsersbestaan, maar soms toch ook over wanneer we dan eindelijk de eindbestemming van die dag gaan halen.
Au tête de la course vindt ook het contact met de slaapplekken plaats. Een geschatte aankomsttijd, die soms door de war geschopt wordt als de tête bij de lunch op een bankje in slaap valt. Of als de achterkant een benaan nodig heeft en moet plassen.
Au tête de la course moet je ook af en toe omkijken naar de achterkant van de course. Is deze nog op acceptabele afstand te zien, of moet er even ingehouden worden? Soms wat gas terug, maar soms wordt de tête uit een droom gehaald door een klik van de versnellingen bij het achterwiel. Dan zit de achterkant je op de hielen, als een zweep om aan te geven dat je harder moet gaan.
Au tête de la course wordt ook de richting aangegeven. Tegemoetkomende automobilisten kijken soms raar op als ik twee vingers de lucht in steek. Tweede afslag, heeft niets met peace te maken. Ook wordt er soms een zwaaiende beweging naar voren gemaakt. Dat is mijn lievelings. Alsof er een stoet van minimaal 100 fietsers volgt geef ik aan dat er een oversteek komt. Na de oversteek zelf gemaakt te hebben moet ik soms even wachten. Dan komt de rest van het peloton: de moeder. Stiekem grinnik ik van binnen om de dramatische handgebaren die ik gemaakt heb, maar ik geniet ervan.
Au tête de la course is het soms een beetje eenzaam. Dan hoor je niets behalve het razen van je eigen banden. Een beetje wind die over de graanvelden suist. En je eigen ademhaling op een heuvel. Soms zit je in zo'n fijn ritme dat je even de tijd vergeet. En met de tijd de kilometers. En met de kilometers de achterkant van het peloton. Maar dan ineens de vraag: 'Mooi hè?' De achterkant is er weer! En ja, het is mooi. Ik geniet als een malle.
Au tête de la course is het meestal heel erg fijn. Maar soms, heel soms, op zo'n dag als vandaag, is het fijn als de tête ook even de reet mag zijn.