Het kan verkeren

Vanochtend was het koud. Dat was aan de ene kant verfrissend na dagen boven de 35 graden, maar aan de andere kant had ik wat moeite met mijn korte fietsbroek die niet in staat was mijn kippenvelbenen warm te krijgen. Dan maar hard ertegenaan, we wisten dat we zouden beginnen met een flinke berg. En inderdaad, eenmaal boven gekomen waren we weer een beetje op temperatuur. Helaas bleef het bewolkt, en slokte de wolken mijn meestal zo vrolijke ochtendhumeur op. Om 12 uur had ik al mijn tweede inzinking en dacht ik voor het eerst 'ik kán niet meer'. Ik wilde gewoon neerploffen op een pleintje in Belorado voor een flinke middagdut. Maar we moesten nog 30 kilometer, inclusief lange klimtrajecten. Huilie huilie.

Als er enigszins beweging in me te krijgen was, had de moeder me waarschijnlijk achterop haar fiets gebonden en me zo voortgesleept.
Omdat dat helaas niet ging probeerde ze me op alle mogelijke manieren moed in te praten. Puffend en steunend zat ik uiteindelijk weer op mn zadel, maar ik had de moeder gesmeekt of zij even voorop wilde rijden (moet je na gaan hoe ik eraan toe was..). Op naar een klim die 4,5 km zou duren.

Maar toen.. toen brak de zon door. De temperatuur nam toe, de truien konden uit en zelfs de zonnebrand kwam weer tevoorschijn. Ik merkte al dat mijn mondhoeken een gekke kant op trokken en voordat ik het wist zat ik weer lachend op de fiets. Toen ik omkeek waar de moeder bleef zag ik zelfs 2 verschrikte hertjes opkijken. Snel alle camera's tevoorschijn getoverd en de lieve bambi's vastgelegd. De moeder had ze nu ook eindelijk kunnen spotten!

Terwijl mijn energie toenam en we allebei genoten van het prachtige uitzicht, kwam de moeder in een dipje. Heet, zwaar, weinig wind. Niet gemaakt voor een mediterraans klimaat. Ik stopte af en toe in beperkte schaduw onder een boom, zei dat we er echt al bijna waren, maar de laatste kilometers bleven zwaar. We kijken uit naar een rustig dagje morgen (26 km op het programma) en de komst van Il Fratelli.

Uiteindelijk aan het eind van de middag aangekomen bij het klooster van San Juan de Ortega, waar we in een gebouw naast het klooster 2 kamers hebben. Luxe! Heerlijk gegeten tussen weer allerlei pelgrims, zelfs een man uit Australië! Nu eindelijk tijd voor een lange dut. Buenas noches!